OECD Multilingual Summaries

Development Co-operation Report 2018

Joining Forces to Leave No One Behind

Summary in Dutch

Ontwikkelingssamenwerkingsrapport 2018

De krachten bundelen en niemand achterlaten

Samenvatting in het Nederlands

In 2015 hebben de lidstaten van de VN de 2030 Agenda voor Duurzame Ontwikkeling goedgekeurd. Dit is een transformerende, wereldwijde agenda over de economische, sociale en milieuontwikkelingen binnen het kader van de 17 Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (Sustainable Development Goals of SDGs), die onderling zeer van elkaar afhankelijk zijn. De 2030 Agenda draait om een belofte om voor iedereen aan deze doelstellingen te voldoen, zodat niemand achtergelaten wordt. Ook wordt ernaar gestreefd om de mensen die het meeste achterstand hebben, als eerste te bereiken. Het Ontwikkelingssamenwerkingsrapport 2018 legt uit wat deze belofte betekent en legt specifieke nadruk op de unieke rol en de toegevoegde waarde van ontwikkelingssamenwerking en Officiële Ontwikkelingshulp (Official Development Assistance of ODA). Dit rapport komt tegemoet aan het vereiste van de leden van het OESO Comité voor Ontwikkelingsbijstand voor meer duidelijkheid over de invulling van de belofte.

Gezien de wereldwijde context van toenemende inkomens‑ en rijkdomongelijkheid in en tussen de landen, en de zeer frequente klimaatgerelateerde schokken, is het mogelijk dat de zwaarbevochten ontwikkelingssuccessen teniet gedaan kunnen worden. Meer zichtbare en urgente risico’s voor de ontwikkeling en het milieu zetten overheden, de internationale gemeenschap en ontwikkelingspartners onder druk om daarop te reageren en zich aan te passen. Het is duidelijk dat ze hun strategieën en investeringen moeten hernieuwen voor het bestrijden van armoede, het beteugelen van ongelijkheid en het aanpakken van de oorzaken van deze risico's voor een duurzame ontwikkeling, die wereldwijde gevolgen hebben.

Wat betekent het in de praktijk dat niemand achtergelaten mag worden? Dit rapport biedt een uitgebreid overzicht, ondanks het feit dat er geen uniek antwoord op deze vraag bestaat en dat ieder lid van de VN verantwoordelijk is om de 2030 Agenda en de SDGs voor iedereen te realiseren. Het rapport maakt gebruik van het nieuwste bewijs, van data en analyses van allerlei academische, overheids‑, en ngo‑deskundigen en beleidsmakers om duidelijk te maken wat het betekent om achtergelaten te worden en welke strategieën wel functioneren. Ook kijkt het rapport opnieuw naar de bereidheid en capaciteit op het gebied van ontwikkelingssamenwerking en officiële ontwikkelingshulp ter ondersteuning van opkomende landen en gemeenschappen, zodat de SDGs voor iedereen gerealiseerd kunnen worden.

Het is duidelijk dat de belofte om niemand achter te laten een grote verschuiving in de duurzame ontwikkeling van alle landen teweeg zal brengen. De mensen die vanwege allerlei overlappende politieke, sociale, economische, culturele en ecologische redenen niet profiteren van de vooruitgang moeten meegenomen worden door middel van een inclusieve, rechtvaardige en duurzame ontwikkeling in opkomende landen. De hoofdstukken en casestudy’s uit Benin, Indonesië, Kenia, Zuid‑Amerika en West‑Afrika illustreren hoe meer inclusieve sociale, economische en ecologische beleidsbepalingen op basis van het juiste data‑ en bewijsmateriaal van groot belang zijn voor een rechtvaardige en duurzame ontwikkeling.

Deel 1 van het rapport geeft aan waarom het belangrijk is dat niemand achtergelaten wordt, compleet met data en analyses over wat het betekent om achtergelaten te worden. In de hoofdstukken wordt aandacht besteed aan acht kritieke kwesties die moeten worden aangepakt om de SDGs voor iedereen te realiseren: het beëindigen van extreme armoede in de ergst getroffen landen; het aanpakken van de toenemende inkomensongelijkheid; het aanpakken van kwetsbaarheid; het stimuleren van inclusief beheer; het aanpakken van klimaatsverandering; het boeken van vooruitgang op het gebied van gendergelijkheid en de economische emancipatie van vrouwen; rekening houden met de 1,2 miljard jonge mensen op de wereld; en ervoor zorgen dat mensen met een handicap niet langer achterblijven.

Deel 2 onderzoekt hoe ‘niemand achterlaten’ er in de praktijk uitziet. De hoofdstukken werpen licht op de mogelijk gevolgen van meer geïntegreerde beleidsbepalingen, budgetten en programma's in alle sectoren en op alle overheidsniveaus om de meest kwetsbare groepen te bereiken. Het realiseren van de SDGs is afhankelijk van data en diagnostiek die alle mensen in overweging neemt en geen rekening houdt met factoren zoals inkomen, geslacht en gender, geografische locatie, leeftijd en handicap. Nationale statistische systemen moeten deze datafuncties nog steeds ontwikkelen. Het is ook van essentieel belang dat de juiste omstandigheden worden gecreëerd, zodat het maatschappelijke middenveld de mensen aan de marge beter kan vertegenwoordigen. Ook lokale micro‑, kleine en middelgrote ondernemingen kunnen de inclusie stimuleren. Deze ondernemingen kunnen een grotere rol spelen als ze een goede toegang hebben tot betaalbare financiering. Dit is een van de gebieden waar ontwikkelingssamenwerking een grote bijdrage kan leveren.

Deel 3 bouwt voort op de antwoorden van DAC‑leden op een vragenlijst over hun beleidsbepalingen en benaderingen en bespreekt de volgende stappen voor de ontwikkeling van effectieve beleidsbepalingen voor samenwerking, financiering en programmering die niemand achterlaten. Het laatste deel van dit rapport (deel 4) bevat de individuele hulpprofielen van alle leden van de DAC en 13 andere providers die met voldoende gedetailleerde data aan de OESO rapporteren, en particuliere ontwikkelingsfinanciering van twee stichtingen. Het omvat ook een raming van de ontwikkelingsfinanciering van 10 landen die momenteel niet aan de OESO rapporteren.

Het Ontwikkelingssamenwerkingsrapport 2018: Het bundelen van krachten om niemand achter te laten benadrukt de unieke rol van ontwikkelingssamenwerking ter ondersteuning van landen en de wereldgemeenschap om de Agenda 2030 te realiseren. De gebruikelijke ontwikkelingssamenwerking volstaat echter niet om de collectieve belofte waar te maken om de SDGs voor iedereen te realiseren, waarbij niemand achtergelaten wordt en de mensen met de meeste achterstand als eerste worden geholpen. Ontwikkelingshulpinstanties moeten nieuwe, opzettelijke, systematische en gecoördineerde inspanningen leveren om hun inzet en hun beheers‑ en financieringsactiviteiten aan te passen voor een geoptimaliseerde individuele en collectieve impact. In dit rapport worden de instanties gevraagd om het kader voor hun ontwikkelingssamenwerking op drie manieren aan te passen:

• Een nieuwe uitleg van de wederzijdse voordelen van een wereld waarin niemand achtergelaten wordt;
• Met opzet het doel van een inclusieve, rechtvaardige en duurzame ontwikkeling gangbaar maken door middel van ontwikkelingssamenwerkingsportfolio’s en instrumenten voor verandering, innovatie en data;
• Een slimmer gebruik en betere toewijzing van officiële ontwikkelingshulp als een integraal onderdeel van bredere inspanningen om het financieringsvolume te vergroten, zodat de SDGs voor iedereen worden gerealiseerd.